تاریخچه موسیقی تلفیقی ایرانی؛ پلی میان سنت و نوگرایی
موسیقی تلفیقی ایرانی، پدیده‌ای نوظهور در تاریخ موسیقی کشورمان است که در دهه‌های اخیر توانسته جایگاه ویژه‌ای در میان نسل جوان و مخاطبان هنر نوآورانه پیدا کند. این سبک موسیقی، ترکیبی از ریشه‌های موسیقی سنتی ایران با عناصر موسیقی مدرن، غربی، یا بومی ملل دیگر است؛ تلاشی برای ایجاد زبان موسیقایی مشترک که گذشته و حال را به هم پیوند می‌زند.
آغاز حرکت: دهه ۱۳۵۰، جرقه‌های نخست
هرچند مفاهیم ابتدایی تلفیق در موسیقی ایران به دوران قاجار و برخورد با موسیقی غربی بازمی‌گردد، اما آنچه امروز به‌عنوان «موسیقی تلفیقی» می‌شناسیم، عمدتاً از دهه ۱۳۵۰ آغاز شد. در این دوران، گروه‌هایی مانند «شیدا» و «عارف» با استفاده از اشعار کلاسیک و سازهای ایرانی در کنار تکنیک‌های آهنگسازی غربی، گام‌هایی ابتدایی در مسیر تلفیق برداشتند. موسیقیدانانی همچون حسین علیزاده و محمدرضا لطفی نیز در این دوره تلاش کردند ساختارهای کلاسیک را با فرم‌های نو ترکیب کنند.
پس از انقلاب: دوران رکود و بازتعریف
دهه ۱۳۶۰ را می‌توان دوره‌ای نسبتاً کم‌تحرک در عرصه موسیقی تلفیقی دانست. محدودیت‌های فرهنگی و تمرکز بیشتر بر موسیقی‌های سنتی و مذهبی باعث شد این سبک تا حد زیادی به حاشیه رانده شود. با این حال، بسیاری از هنرمندان در خلوت خود همچنان به تجربه‌گری ادامه دادند و پایه‌های کار نسل بعدی را بنا نهادند.
دهه ۱۳۸۰: تولد رسمی موسیقی تلفیقی مدرن
دهه ۸۰ شمسی نقطه عطفی در تاریخ موسیقی تلفیقی ایرانی بود. گروه‌هایی مانند رستاک، اوهام، کما و دنگ‌شو با ترکیب سازهای ایرانی با سبک‌هایی مانند راک، جَز، پاپ، بلوز و موسیقی محلی، توانستند صدایی تازه به گوش مخاطبان برسانند. این گروه‌ها معمولاً اشعاری از شعرای معاصر یا کلاسیک را با تنظیم‌های مدرن ترکیب می‌کردند، تا هم حس نوستالژی زنده بماند و هم جذابیت امروزی فراهم شود.

فضای مجازی و جهانی‌شدن